Conventie "Artikel 99"

Deze conventie bepaalt onder meer de verdeelsleutels tussen verzekeraars wanneer er een samenloop van verzekeringen is.

• Tekst van de conventie "Artikel 99"
• Lijst van de aangesloten ondernemingen

Deze overeenkomst heeft als kader de hypothesen van samenloop van verzekering zoals bedoeld bij artikel 99, § 1, van de wet van 4 april 2014 betreffende de verzekeringen (oud artikel 45 van de wet van 25 juni 1992 op de landverzekeringsovereenkomst), dat wil zeggen wanneer eenzelfde belang bij verscheidene verzekeraars tegen hetzelfde risico verzekerd is.

Wat de verdeling van de schadelast in die hypothesen betreft, bepaalt artikel 99, § 2 van de wet van 4 april 2014 betreffende de verzekeringen een verdeelsleutel tussen verzekeraars. Die wetsbepaling is echter niet dwingend: de verzekeraars mogen bij overeenkomst andere verdeelsleutels invoeren zonder evenwel afbreuk te doen aan het bij § 1 van hetzelfde artikel gewaarborgde recht van de verzekerde, namelijk om van elke verzekeraar schadevergoeding te vorderen binnen de grenzen van de verplichtingen van ieder van hen en ten belope van de vergoeding waarop hij recht heeft. 

De door de wetgever uitgewerkte verdeelsleutel houdt voor de verzekeraars een aantal zeer grote nadelen in:

1. In sommige gevallen leidt die sleutel tot de betaling van eenzelfde bedrag door verzekeraars die een ongelijke waarborg bieden, want het schadegeval wordt in gelijke delen opgesplitst ten belope van het hoogste gemeenschappelijke bedrag.
2. Om dezelfde reden als hierboven kan hij tot gevolg hebben dat alleen de verzekeraar die de hoogste bedragen toekent tot op zekere hoogte vrijgesteld kan worden van wat hij zou hebben moeten dragen indien er geen samenloop van verzekeringen was geweest.
3. Door de nieuwigheid zelf van de ingevoerde procedure brengt de verdeelsleutel ingrijpende veranderingen aan in de waarborgen die gewoonlijk door de verzekeraars geboden worden, wat bijna zeker zou leiden tot:
   1. de verdwijning van marginale aanvullende waarborgen in zeer algemene contracten
   2. aanzienlijke tariefwijzigingen voor de contracten waarvan het altijd de bedoeling is geweest slechts een aanvullende dekking te bieden.

4. Het schadebeheer dreigt veel ingewikkelder te worden op het vlak van de tegenwerpbaarheid van de vergoedingen en van de moeilijkheid om de verdeling te berekenen.

Om die redenen is het wenselijk gebleken een afwijkende overeenkomst op te stellen. Om een zo eenvoudig, duidelijk en goedkoop mogelijk systeem uit te werken, hebben de toegetreden maatschappijen gekozen voor de optie van één enkele overeenkomst die automatisch voor alle takken geldt.

Deze overeenkomst poogt de situatie van voor de inwerkingtreding van de oude wet van 25 juni 1992 op de landverzekeringsovereenkomst te handhaven. De in de volgende bladzijden uitgewerkte principes komen derhalve zoveel mogelijk tegemoet aan dat streven.

Ten slotte kunnen de erin vastgelegde principes later eventueel in het licht van de dagelijkse toepassing geamendeerd worden volgens de bij de Handleiding bepaalde procedure.